
Met zo’n theorie van alles kunnen we volledig beschrijven waarom onze werkelijkheid eruit ziet en zich gedraagt zoals we die ervaren. Maar zo’n theorie vertelt ons nog altijd niet wat de werkelijkheid is
Wat is een deeltje eigenlijk? De allernieuwste theorie beschrijft deeltjes (wiskundig) als knooppunten in netwerken van trillende snaartjes, die nog weer oneindig veel kleiner zijn dan de kleinste deeltjes. Deeltjes uitwisselen (krachten uitoefenen) is dan het veranderen van trillingspatronen. Massa en energie zijn verschillende trillingspatronen van dezelfde snaartjes, die in elkaar over kunnen gaan. Maar ook als patronen van trillende draadjes het “weefsel van het universum” blijken te zijn, zoals Brian Green het noemt, dan rest toch weer diezelfde ene vraag: waar zijn de draadjes van gemaakt?
Het lijkt erop dat we oneindig door kunnen gaan met het steeds kleiner opdelen van de werkelijkheid. Het is ook niet voorstelbaar dat we uiteindelijk een soort oermaterie zullen aantreffen; hoe klein ook, het zal altijd weer uit iets moeten zijn opgebouwd.
De gedachte dat de werkelijkheid misschien wel uit “niets”, niets tastbaars, is opgebouwd kon wel eens minder belachelijk zijn dan we denken. Zou er een weefpatroon bestaan zonder materiaal om mee te weven?
Is de werkelijkheid als de regenboog die niet meer is dan een patroon van brekend zonlicht in een regenbui.
Of als ons "zelf", dat niet meer is dan een illusie gecreëerd door ons brein.
Al onze waarnemingen van de werkelijkheid zijn een creatie van ons brein.We moeten ons realiseren dat wat er werkelijk is, niet rechtstreeks door ons kan worden waargenomen. Er zou dus ook niets werkelijk kunnen zijn.
Foto: golfpatroon in een stuwmeer bij Twizel, Nieuw Zeeland
15 juni 2011